بغض گل تاسوعاست و زن مسلم به سختى بيمار مىباشد. خدا مسلم را رحمت كند. او چند سال پيش در حالى كه عباس و رقيه خيلى كوچك بودند از دنيا رفته بود.آمبولانس مىآيد تا زن را به تهران ببرد. قرار بود در بيمارستان امامخمينى«ره» بسترى شود.اهالى كوچه مىآيند، چون همه مىدانستند زن بيچاره به بيمارى سختى مبتلا شده است. هيچ كس اميدى به بهبودى او نداشت، مگر اين كه معجزهاى شود. در اين مدت، زينب خواهر مسلم، عباس و رقيه را زير بال و پر خود داشت. عباس، طرف راست و رقيه، طرف چپ او مىايستند و دست زينب روى شانه بچه ها قرار مىگيرد. برانكار از حياط خارج مىشود و بچهها كه تحمل تماشاى اين صحنه را نداشتند گريه كنان به طرف برانكار مىدوند. محكم لبه برانكار را مىگيرند. و مدام مادرشان را صدا مىكنند.زينب بچهها را از برانكار جدا مىكند. اهالى كوچه با تأثر نگاه مىكردند. دل همه به درد آمده بود. داوود، شوهر زينب، همراه دخترش نرگس با بيمار عازم تهران هستند. قرار بود نرگس در تهران ماندگار شود. نرگس دخترى هيجده ساله بود، قد بلند و لاغر اندام، محجوب و مقيّد به انجام فرايض دينى. او همه اين خصوصيات را از مادرش به ارث برده بود. مادرش مورد اعتماد همه اهل محل بود، مادرى مهربان براى فرزندش و همسرى فداكار براى شوهرش بود. داوود چهار شانه و تنومند بود با محاسنى كوتاه و جو گندمى. داوود دستى به عباس مىكشد و به زينب سفارش مىكند تا مواظب بچهها باشد.زينب نگاهى اندوه بار به بچهها مىاندازد و براى لحظهاى سنگينى بارِرنج را روى شانهاش حس مى كند. در حالى كه سعى مىكرد جلو بغضش را بگيرد، مىگويد، باشد، شما نگران نباشيد.آن گاه داوود رو به عباس مىكند و از او مى خواهد حرف عمه را گوش كند و مواظب خواهرش رقيه باشد.... عباس چشم به داوود دوخته بود كه صداى سوزناكى از سمت گلدستههاى مسجد به گوشش مىرسد، «كاش دنياى عطش مىفهميد، آب مهريه زهراست بيا تا برويم، دست عباس به خون خواهى آب آمده است، كربلا منتظر ماست بيا تا برويم، رقص شمشير چه زيباست بيا تا برويم...». سرها به سمت گلدستهها چرخيد. چشم ها به منارهها خيره شد و گوشها به صداى مرثيه خوان تيز گرديد. براى خداحافظى لحظه دشوارى بود. هيچكس حرفى براى گفتن نداشت. فضاى كوچه سنگين بود از سكوت ميان آدمها. نرگس نگاهى به رقيه انداخت. از كنار چشمان دختر، اشك چون مرواريد رو,نبض گل,نبض گل مهرداد آسمانی,نبض گلو ...ادامه مطلب
بغض گل تاسوعاست و زن مسلم به سختى بيمار مىباشد. خدا مسلم را رحمت كند. او چند سال پيش در حالى كه عباس و رقيه خيلى كوچك بودند از دنيا رفته بود.آمبولانس مىآيد تا زن را به تهران ببرد. قرار بود در بيمارستان امامخمينى«ره» بسترى شود.اهالى كوچه مىآيند، چون همه مىدانستند زن بيچاره به بيمارى سختى مبتلا شده است. هيچ كس اميدى به بهبودى او نداشت، مگر اين كه معجزهاى شود. در اين مدت، زينب خواهر مسلم، عباس و رقيه را زير بال و پر خود داشت. عباس، طرف راست و رقيه، طرف چپ او مىايستند و دست زينب روى شانه بچه ها قرار مىگيرد. برانكار از حياط خارج مىشود و بچهها كه تحمل تماشاى اين صحنه را نداشتند گريه كنان به طرف برانكار مىدوند. محكم لبه برانكار را مىگيرند. و مدام مادرشان را صدا مىكنند.زينب بچهها را از برانكار جدا مىكند. اهالى كوچه با تأثر نگاه مىكردند. دل همه به درد آمده بود. داوود، شوهر زينب، همراه دخترش نرگس با بيمار عازم تهران هستند. قرار بود نرگس در تهران ماندگار شود. نرگس دخترى هيجده ساله بود، قد بلند و لاغر اندام، محجوب و مقيّد به انجام فرايض دينى. او همه اين خصوصيات را از مادرش به ارث برده بود. مادرش مورد اعتماد همه اهل محل بود، مادرى مهربان براى فرزندش و همسرى فداكار براى شوهرش بود. داوود چهار شانه و تنومند بود با محاسنى كوتاه و جو گندمى. داوود دستى به عباس مىكشد و به زينب سفارش مىكند تا مواظب بچهها باشد.زينب نگاهى اندوه بار به بچهها مىاندازد و براى لحظهاى سنگينى بارِرنج را روى شانهاش حس مى كند. در حالى كه سعى مىكرد جلو بغضش را بگيرد، مىگويد، باشد، شما نگران نباشيد.آن گاه داوود رو به عباس مىكند و از او مى خواهد حرف عمه را گوش كند و مواظب خواهرش رقيه باشد.... عباس چشم به داوود دوخته بود كه صداى سوزناكى از سمت گلدستههاى مسجد به گوشش مىرسد، «كاش دنياى عطش مىفهميد، آب مهريه زهراست بيا تا برويم، دست عباس به خون خواهى آب آمده است، كربلا منتظر ماست بيا تا برويم، رقص شمشير چه زيباست بيا تا برويم...». سرها به سمت گلدستهها چرخيد. چشم ها به منارهها خيره شد و گوشها به صداى مرثيه خوان تيز گرديد. براى خداحافظى لحظه دشوارى بود. هيچكس حرفى براى گفتن نداشت. فضاى كوچه سنگين بود از سكوت ميان آدمها. نرگس نگاهى به رقيه انداخت. از كنار چشمان دختر، اشك چون مرواريد رو,نبض گل,نبض گل مهرداد آسمانی,نبض گلو ...ادامه مطلب